De metingen van de nieuwe iPod geven aan dat de (analoge) elektronica anders van opzet is dan in vorige generaties ‘pods’. Ik heb ter vergelijking een derde generatie iPod op de meetbank gehad die wat vriendelijker meetresultaten laat zien dan deze laatste versie. Het gaat vooral om het karakter van de FFT-karakteristiek.
De oude iPod laat mooie plaatjes zien waarin de onschadelijke even harmonischen de overhand hebben. De nieuwe iPod laat vooral oneven harmonische vervormingpiekjes zien. Gebruiken we de lijnuitgang, via het ‘dock’ dan is er niets loos. De absolute vervorming blijft erg laag met de hoogste tweede harmonische op -88 dB. De lijnuitgang geeft ruim 900 mV in een 100 kOhm belasting bij een volledige uitsturing. Een mooie praktische uitgangspanning voor de versterker. Anders wordt het bij gebruik van de hoofdtelefoon uitgang. Dan wordt het behoorlijk piekerig. De oneven harmonischen hebben de overhand en de hoogste piek zien we op -75 dB bij 100 mV uitgangspanning in 100 Ohm. Niet eens een echt lage weerstand. Menig hoofdtelefoon belast de uitgang meer. Het is zeker niet echt slecht, maar uitstekend is wat anders. En dat het beter kan laat de oudere iPod zien.
De frequentierespons is een plaatje. Bij de lijnuitgang liniaalrecht van 20 Hz tot 20 kHz. De hoofdtelefoonuitgang geeft een zeer mooie -0,3 dB bij 20 Hz te zien.
Gebruik je de iPod dagelijks met mp3 muziek, dan zul je nooit wat merken van de licht kritische geluiden hierboven en je afvragen waar ik over zeur. Maar ik noem het omdat de iPod gevuld met WAV-, AIFF- of ‘Lossless’-bestanden me steeds weer verrast met zijn prima muziekkwaliteit. Aangesloten via de lijnuitgang in het ‘dock’ kan de iPod als een zeer serieuze muziekbron worden beschouwd. Eentje die veel cd-spelers in zijn prijsklasse eruit speelt. Overigens, ook de Iphones kunnen inmiddels als serieuze muziekbron beschouwd